Dondersteen

De rit naar de invasiestranden leidde ons door slaperige dorpjes aan zee, goudgele korenvelden en groene heuvels. Zo lieflijk dat je je bijna niet voor kunt stellen hoe het daar was in juni 1944…

Toch weten we inmiddels hoe het was. We lazen de verhalen, zagen de foto’s en in Arromanche zagen we 360 graden in het rond op grote schermen de beelden van de invasie. Ik wist het wel, dat ze kwamen, aan land gingen en ons bevrijd hebben. Dat wist ik wel. Maar nu heb ik gezien hoe moeilijk het geweest moet zijn om die kliffen bij Point du Hoc te beklimmen wetende dat daarboven een enorme batterij Duitsers op je zat te wachten. Ik heb gezien hoe breed die stranden zijn en hoe je daar totaal weerloos door de golven aan land moest komen en dan ook nog met je volledige bepakking aan. Ik weet nu dat er op Omaha Beach 12.000 man omgekomen is op de eerste dag van de invasie. Twaalf-duizend…

Op de grote Amerikaanse begraafplaats liep ik vanmiddag langs de witte kruizen en zei in gedachten: ‘Dank je wel Robert, dank je wel James, dank je wel John…’ en dank je wel voor die tienduizenden anderen die vol vastberadenheid op een boot stapten met geen ander doel dan ons land te bevrijden. Dank je wel. En diep respect.

  Het hoofddoel van deze vakantie in Normandië is het verleden. We weten allemaal van de oorlog en denken te weten hoe erg het was maar daar waar onze vrijheid begon, op de D-day-stranden van Normandië, daar waren we alleen maar aan voorbij gereden tijdens vorige ritten door Frankrijk.

We begonnen gisteren in het Le Memorial in Caen. Omdat dat, volgens de mensen die ons voor gingen, een goed begin moest zijn. Toen we het museum in het vizier kregen was het eerste wat opviel het enorme beeld van de matroos die een jongedame kust. Een foto die wereldberoemd is werd omgezet naar een beeld van metershoog. Het heet ‘The Kiss’ en het is prachtig!

Het museum zelf bleek groot, hèèl groot en zeer indrukwekkend. Ze hebben de geschiedenis heel erg goed in beeld gebracht en vooral ook heel duidelijk aangegeven hoe het zover heeft kunnen komen. De eerste wereldoorlog, de crisis van de jaren dertig, de dreiging vanuit het Oostblok, de slappe politiek van Engeland en Frankrijk toen in Duitsland het Nationaal Socialisme groeide; allemaal redenen waarom Hiltler zoveel macht kon krijgen. Zo duidelijk werd het mij nog nooit gemaakt. Goed gedaan Caen!

Na de geschiedenisles gingen we naar de afdeling van de invasie. Daar zagen we een hele duidelijke maquette, veel foto’s en filmbeelden. We eindigden in de grote filmzaal waar in een split screen de invasie getoond werd. Links de beelden van de geallieerden, rechts die van de Duitsers. Erg goed gedaan maar waarom moet tijdens een film het geluid toch altijd zo hard. We zijn niet doof (en willen het ook liever niet worden). Ik begrijp nooit zo goed het idee daarachter.

Tegen 19.00 uur waren we weer thuis in onze mooie stal. We aten een maaltijdsalade op het terras. Moe maar voldaan. Of eigenlijk: moe maar zeer goed geïnformeerd.

  Tjonge, het was een gedoe zeg, een geschikte woning vinden aan de Normandische kust. Er zijn woningen zat maar wat bleek? De Fransozen vinden 10 vierkante meter met daarin een twee persoonsbed, een tafeltje met twee harde keukenstoeltjes en een werkblokje met twee electrieke kookplaatjes een ‘Studio’. Zo’n plek waar je je achterwerk niet kunt keren en waarvan je denkt ‘als het toevallig regent word ik daar gek’. En daar vragen ze dan prijzen voor! Echt ne pas normale!

Ik heb dit keer dus heel lang bij mijn vrienden van Booking.com moeten zoeken naar een geschikt huis in het hoogseizoen. Toen ik iets verder landinwaarts zocht kwam ik terecht bij Le Bois Morand. Een oude stal naast een landhuis die prachtig verbouwd leek met alles-er-op-en-er-aan. De eerste test was doorstaan: prijs goed, foto’s goed. Ik klikte mezelf door naar de reviews. Lovend. Lovender. Lovendst. We hadden een winnaar! Ik boekte meteen.

Gisteren kwamen we hier aan. Le Patron et sa femme waren in de immense tuin aan het werk. Toen we de oprijlaan opreden lieten ze hun werk vallen en kwamen naar ons toe voor de begroeting. Gelukkig spraken ze beide redelijk Engels en wij een beetje Frans dus dat verliep gesmeerd. ‘Excuse, excuse moi pour le jardin’, zei madame Le Patron. Want ze was het gras nog aan het maaien en dat maakte herrie en dat had ze ons graag bespaard. Wij vonden het ‘pas de problème!’ en liepen verwonderd rond in onze woning voor een week.

Fijn is het. Ruim. Warm. Thuis. Een heerlijk rustpunt na weken, maanden, keihard werken.

Zoals te doen gebruikelijk wens ik jullie…

zonnige zomerdagen, mooie boeken, lammetjes in de wei, krakende vorst, lekker eten, een goed gesprek, schaatsen op natuurijs, lange zomeravonden in de tuin, ontroerend mooie muziek, een goede gezondheid, glimlachend kijken naar je (klein)kinderen, rust om je heen en in jezelf, bladtrappen in de herfst, vakanties die oneindig duren, zeeën van ruimte en tijd, voldoende geld, een mooi afscheid van een prachtig park, fijn werk, uren natafelen, kijken naar mooie kunst, gloedvolle zonsondergangen, lekker niksdoen, de geur van pasgemaaid gras, zijdezachte sneeuw op je hoofd, het geluid van vroege vogels, een mooie film, verdwijnen in een verhaal, lachen, gieren, brullen, vrienden die er altijd voor je zijn, veel chocola, verwondering, gewoonweg gelukkig zijn, twee armen om je heen, een computer die het altijd doet, windkracht zeven aan zee, ontroering, tevredenheid, lieve mensen om je heen, winkelen en dan precies vinden wat je zocht, een lente die niet op lijkt te houden, knapperende houtvuurtjes, bouwen aan een toekomst (of een ander mooi project), liefde in je hart en alle geluk van de wereld.

Maak er een heel mooi 2015 Reacties (3)

In de rij bij het tuincafè stonden ze achter me; twee keurige dames op leeftijd. Ze schoven, net als ik, langzaam richting koffie en kassa langs alle heerlijkheden die stonden uitgestald op het buffet.

‘Neem jij wat bij de koffie?’ zei de een.
‘Nee, laat ik dat nou maar niet doen, het is al zo’n slechte maand met al die verleidingen’.
En ze schoven een stukje verder.
‘Een saucijzenbroodje dan?’ vroeg de dame met trek.
‘Nee hoor, oh nee, geen saucijzenbroodje, dat vult zo enorm, dat moet ik echt niet doen,’ zei de resoluutste van de twee.
Ze waren bijna om de bocht, waar ik inmiddels stond. Pal naast de gebaksvitrine.
‘Oh, kijk, ze hebben taart!’ zei de een.
‘Ik neem niks,’ klonk het resoluut uit de mond van de nader.
Ik moest me er natuurlijk wel even mee bemoeien. Dat kòn gewoon niet anders. ‘Ach dames, neem toch wat, geniet! Het leven is al zo kort.’

‘Zie je,’ zei de een tegen de ander, ‘dat bedoel ik nou precies. We zijn toch uit?’
‘Wat zit er achter dat bovenste luikje?’ vroeg de resolute zich af.
Ik opende, met een sierlijke zwaai, het luikje.
‘Oooh, ker-sen-vlaai!’ zei de minder resolute.
‘Och hemetjelief, ker-sen-vlaai’, zei de net-nog-resolute.
‘Volgens mij hebben we een winnaar,’ zei ik.
Beide dames namen glimlachend een stukje vlaai uit de vitrine en we schoven verder.

‘Maar ik neem geen slagroom hoor, echt niet!’ zei de niet-meer-zo-resolute-met-een-schuldgevoel.
‘Nee zeg, ben je gek, dat doen we niet hoor, geen slagroom’, zei ook de ander.

Ik bestelde twee koffie en schoof mezelf door naar de kassa.
Achter me bestelden de dames beide een warme chocolademelk.
‘Wilt u daar slagroom op’, vroeg de buffetdame.
Ik glimlachte. Even was het stil. En toen, in koor…
‘Ja hoor, doet u ons maar slagroom!’

Het leven is een feestje. Als je maar zelf de slingers ophangt.