Dondersteen

In de rij bij het tuincafè stonden ze achter me; twee keurige dames op leeftijd. Ze schoven, net als ik, langzaam richting koffie en kassa langs alle heerlijkheden die stonden uitgestald op het buffet.

‘Neem jij wat bij de koffie?’ zei de een.
‘Nee, laat ik dat nou maar niet doen, het is al zo’n slechte maand met al die verleidingen’.
En ze schoven een stukje verder.
‘Een saucijzenbroodje dan?’ vroeg de dame met trek.
‘Nee hoor, oh nee, geen saucijzenbroodje, dat vult zo enorm, dat moet ik echt niet doen,’ zei de resoluutste van de twee.
Ze waren bijna om de bocht, waar ik inmiddels stond. Pal naast de gebaksvitrine.
‘Oh, kijk, ze hebben taart!’ zei de een.
‘Ik neem niks,’ klonk het resoluut uit de mond van de nader.
Ik moest me er natuurlijk wel even mee bemoeien. Dat kòn gewoon niet anders. ‘Ach dames, neem toch wat, geniet! Het leven is al zo kort.’

‘Zie je,’ zei de een tegen de ander, ‘dat bedoel ik nou precies. We zijn toch uit?’
‘Wat zit er achter dat bovenste luikje?’ vroeg de resolute zich af.
Ik opende, met een sierlijke zwaai, het luikje.
‘Oooh, ker-sen-vlaai!’ zei de minder resolute.
‘Och hemetjelief, ker-sen-vlaai’, zei de net-nog-resolute.
‘Volgens mij hebben we een winnaar,’ zei ik.
Beide dames namen glimlachend een stukje vlaai uit de vitrine en we schoven verder.

‘Maar ik neem geen slagroom hoor, echt niet!’ zei de niet-meer-zo-resolute-met-een-schuldgevoel.
‘Nee zeg, ben je gek, dat doen we niet hoor, geen slagroom’, zei ook de ander.

Ik bestelde twee koffie en schoof mezelf door naar de kassa.
Achter me bestelden de dames beide een warme chocolademelk.
‘Wilt u daar slagroom op’, vroeg de buffetdame.
Ik glimlachte. Even was het stil. En toen, in koor…
‘Ja hoor, doet u ons maar slagroom!’

Het leven is een feestje. Als je maar zelf de slingers ophangt.