Dondersteen

Het had echt te lang geduurd. Veel te lang zelfs. We waren blijven hangen in Dalerveen. En daar kennen ze het begrip ‘openbaar vervoer’ niet. Dat bleek een enorm struikelblok want het was teveel gedoe om er te komen.
Natuurlijk waren er mensen die ons aanboden dat ze ons er wel naar toe wilden rijden maar je beslist op korte termijn om te gaan en om dan nog iemand te vragen, dat deden we dus niet en dus bleef het er bij. Totdat een collega zei ‘maar waarom ga je dan niet met de trein naar Dalen?’

Een trein naar Dalen? Bestond dat? We hadden er nooit bij stilgestaan dat er in Dalen een station zou zijn. Maar dat is er dus wel. Hoera, we waren uit het slop getrokken.

Op een extreem mooie novemberdag met 20 graden op de teller gingen we dan eindelijk weer op Pieterpad. En wat was het een mooie etappe. Van Dalen naar Coevorden, van Coevorden naar Gramsbergen. Onderweg troffen we weer een boer dit zichzelf overtroffen heeft: een luw hoekje met een picknickbank en een koelkast met inhoud. Wat is het toch fijn dat er mensen zijn die dat doen. Daar wordt ik iedere keer zó blij van! En we gingen eindelijk weer een grens over: van Drenthe naar Overijssel. En we zagen het meteen; andere boerderijen, andere landerijen. Heel bijzonder.

En ook De Haandrik, waar de Vecht het kanaal Almelo – De Haandrik kruist was een toppunt van deze route. Bijzondere plek: een kanaal, een rivier, een sluis, een waterkrachtcentrale en een spoorlijn. En wij.

Na 17.5 kilometer kwamen we aan in Gramsbergen waar we bij het station weer in de auto stapten. Moe maar zeer voldaan. En blij dat we weer op pad zijn.

Foto’s tot nu toe: Pieterburen – Gramsbergen