Dondersteen

Lang, heel lang geleden, ging ik op ‘werkweek’ naar de Ardennen. Waarbij het werk bestond uit lopen, lopen, lopen. We liepen, met een rugzak op, van de ene jeugdherberg naar de andere. We waren niet getraind, niet voorbereid ook, we gingen gewoon. Met de hele klas en een aantal zeer dappere leraren.

Na een aantal dagen waren we er al achter dat je in de Ardennen soms moet klimmen en dalen. En dat een wandelstok wel handig zou zijn. Dus zochten we allemaal een geschikte stok in het bos en ’s avonds, in de jeugdherberg, haalden we er met een mesje de bast af zodat hij mooi glad werd. Eén van mijn klasgenoten noemde haar stok ‘Niels’. En sindsdien is een dergelijke wandelstok in mijn hoofd ‘een Niels’.

In Zell am Ziller is een winkeltje waar ze ‘Nielsen’ verkopen. Niks niet zoeken en daarna met groot geduld de bast verwijderen. Gewoon € 8,50 betalen en je hebt een stok naar je hart. Voor een euro extra kon je er ook nog een mooi plaatje bij kopen en voor nog eens een dubbeltje extra kreeg je er ook nog twee piepkleine spijkertjes bij om het plaatje vast te zetten. ‘Zal ik hem er meteen op vast zetten?’ vroeg de aardige mevrouw van het winkeltje. ‘Graag!’ zeiden wij in koor wat Peter heeft van alles bij zich maar geen hamer.

Even later begonnen we aan onze allereerste wandeltocht in het Zillertal. De Holtzweg. Een prachtige tocht waarbij we ons niet helemaal aan de route hielden. ‘We zijn van de route af geraakt,’ zei ik toen ik op de gps keek. ‘Geeft toch niks,’ zei Peter, ‘we komen altijd weer ergens terecht’. En dat was ook zo maar niet nadat onze Niels volledig was ingezet. Het binnendoor-pad dat we per ongeluk hadden genomen was zó stijl, daar waren we nooit naar boven gekomen zonder dat extra steuntje. Echt handig, zo’n leuning precies op de plek waar je hem nodig hebt.

Na een zware klautertocht (de binnendoor-route heette, zo zagen we later op de kaart, ‘kletterweg’) kwamen we aan bij Gästhaus Das Alte Schulhaus. Met een uitzicht om te zoenen en een kan water, een pot koffie en bergkost in de vorm van brood, bergkäse und schinken. Gebracht door een ober die me wel heel erg deed denken aan mijn vader. Met een grote Oostenrijkse gordel om zijn grote Oostenrijkse buik.

‘Sie habben die sonne mitgebracht’, zei de ober.
‘Het kostte ons veel energie,’ zei ik, ‘maar heel graag gedaan’.

(tip: klik op de foto’s voor een groter exemplaar)