Dondersteen

  Het had echt veel en veel te lang geduurd. Sinds oktober vorig jaar hadden we geen enkele etappe meer gelopen van het Pieterpad. Dat had een aantal redenen:
a. te druk
b. slecht wandelweer op de dagen dat we wél tijd hadden
c. een lastige etappe lag voor ons

Die lastige etappe was nog wel het grootste struikelblok. Etappe 7 is van Sleen naar Coevorden maar dat is voor ons echt te ver (21 kilometer wordt 25 kilometer zeg maar) dus we hakken af en toe wat etappes in betere brokken. En dus moest het Sleen – Dalerveen worden. 12 kilometer. Goed te doen.

Normaal gesproken zetten we onze auto op het eindpunt, nemen de bus naar het beginpunt en lopen maar. Nou, een bus in Dalerveen: kom daar maar eens om. Dus moesten we met de auto naar Dalerveen, fietsen mee op de auto, op de fiets van Dalerveen naar Sleen, lopend van Sleen naar Dalerveen en dan weer met de auto van Dalerveen naar Sleen om de fietsen weer op te halen. Niet echt een etappe waar we zin in hadden dus het duurde erg lang voor we moed genoeg verzameld hadden.

Vandaag gingen we. Eerst op de fiets van Dalerveen naar Sleen. 10.5 kilometer en via een route die -gelukkig maar- niet langs het Pieterpad liep. Niets is zo irritant als je wandeling eerst al op de fiets gedaan te hebben. Toen we in Sleen aankwamen gingen we naar het terras waar we de vorige keer waren geëindigd en waar we toen, met moeite, een kop koffie konden krijgen want ze hadden een besloten partij. Dat ging nu natuurlijk beter. Dachten we. We zaten nog niet met onze achterwerken op de terrasstoel toen een serveerster kwam aangesneld. ‘Ik moet u helaas zeggen dat we zo een besloten partij hebben, het terras is dus gesloten’. Zucht.

Gelukkig was even verderop nog een cafetaria open en konden we wat eten. Daarna gingen we echt aan de wandel. Het was inmiddels half één.

Wat kan ik zeggen van deze etappe…
Ik denk dat we -onbewust- misschien al wisten dat het niet zo’n leuk stuk van het Pieterpad zou zijn. We hebben vandaag enorm veel ruilverkavelingswegen bewandeld met aan weerszijden maïs, maïs, maïs. Een beetje… saai. Ik kan niet anders zeggen. Zagen we dan helemaal niets moois? Túúrlijk wel!

Alle zwanen kijken naar links

Hoolbrug

en dan dit intrigrerende bord. De ‘volgende’ is over 10 kilometer, oh nee, over 6 kilometer maar die is ‘afgebrand’. En we hebben koffie en appeltaa. De koek is open en de bal gehakt is er niet maar is wel verwarmd. Nou, dan ben ik om hoor. Wij sloegen dus rechtsaf en volgden de pijlen.

We kamen op een oprit, op een veld met caravans, nog meer pijlen brachten ons naar een soort hokken met daarin kippen en pauwen. Tussen de hokken door wezen de pijlen ons naar de ‘kantine’ van de camping waar niemand was. Op de bar lag een bordje met ‘zelfbediening’. In de koelkast (die geen handvat meer had) stond een halve appeltaart, op de bar stond de rest onder een kap die ongetwijfeld de vliegen buiten de deur moest houden. Er stond ook een koffiemachine. Zo’n ding met van die geconcentreerde koffieprut waar dan heet water bij gedaan wordt en wat er dan uitkomt moet voor koffie doorgaan. ‘Ik neem frisdrank,’ zei ik en ging een koeling verder waar allerlei frisdrank stond. Op het briefje op de deur van die koeling stond ‘frisdrank, 1 euro’.

Het was weer zo’n plek waar we normaal gesproken nooit terechtgekomen zouden zijn. Heel bijzonder. We deden € 4,50 in het plastic bakje op de bar en gingen buiten zitten om onze taart op te eten en ons drinken op te drinken.

Daarna sjouwden we tussen nog meer maïs en hoogspanningsmasten door naar Dalerveen. We hadden 10.5 km gefietst en 12.5 km gelopen. We waren moe. En blij dat dit stukje Pieterpad er op zat. Volgende etappe: Dalerveen – Coevorden. Daar hebben we wel zin in. Maar… hoe komen we in Dalerveen? Dat wordt weer fietsen vrees ik.