Dondersteen

Het had echt te lang geduurd. Veel te lang zelfs. We waren blijven hangen in Dalerveen. En daar kennen ze het begrip ‘openbaar vervoer’ niet. Dat bleek een enorm struikelblok want het was teveel gedoe om er te komen.
Natuurlijk waren er mensen die ons aanboden dat ze ons er wel naar toe wilden rijden maar je beslist op korte termijn om te gaan en om dan nog iemand te vragen, dat deden we dus niet en dus bleef het er bij. Totdat een collega zei ‘maar waarom ga je dan niet met de trein naar Dalen?’

Een trein naar Dalen? Bestond dat? We hadden er nooit bij stilgestaan dat er in Dalen een station zou zijn. Maar dat is er dus wel. Hoera, we waren uit het slop getrokken.

Op een extreem mooie novemberdag met 20 graden op de teller gingen we dan eindelijk weer op Pieterpad. En wat was het een mooie etappe. Van Dalen naar Coevorden, van Coevorden naar Gramsbergen. Onderweg troffen we weer een boer dit zichzelf overtroffen heeft: een luw hoekje met een picknickbank en een koelkast met inhoud. Wat is het toch fijn dat er mensen zijn die dat doen. Daar wordt ik iedere keer zó blij van! En we gingen eindelijk weer een grens over: van Drenthe naar Overijssel. En we zagen het meteen; andere boerderijen, andere landerijen. Heel bijzonder.

En ook De Haandrik, waar de Vecht het kanaal Almelo – De Haandrik kruist was een toppunt van deze route. Bijzondere plek: een kanaal, een rivier, een sluis, een waterkrachtcentrale en een spoorlijn. En wij.

Na 17.5 kilometer kwamen we aan in Gramsbergen waar we bij het station weer in de auto stapten. Moe maar zeer voldaan. En blij dat we weer op pad zijn.

Foto’s tot nu toe: Pieterburen – Gramsbergen

  Het had echt veel en veel te lang geduurd. Sinds oktober vorig jaar hadden we geen enkele etappe meer gelopen van het Pieterpad. Dat had een aantal redenen:
a. te druk
b. slecht wandelweer op de dagen dat we wél tijd hadden
c. een lastige etappe lag voor ons

Die lastige etappe was nog wel het grootste struikelblok. Etappe 7 is van Sleen naar Coevorden maar dat is voor ons echt te ver (21 kilometer wordt 25 kilometer zeg maar) dus we hakken af en toe wat etappes in betere brokken. En dus moest het Sleen – Dalerveen worden. 12 kilometer. Goed te doen.

Normaal gesproken zetten we onze auto op het eindpunt, nemen de bus naar het beginpunt en lopen maar. Nou, een bus in Dalerveen: kom daar maar eens om. Dus moesten we met de auto naar Dalerveen, fietsen mee op de auto, op de fiets van Dalerveen naar Sleen, lopend van Sleen naar Dalerveen en dan weer met de auto van Dalerveen naar Sleen om de fietsen weer op te halen. Niet echt een etappe waar we zin in hadden dus het duurde erg lang voor we moed genoeg verzameld hadden.

Vandaag gingen we. Eerst op de fiets van Dalerveen naar Sleen. 10.5 kilometer en via een route die -gelukkig maar- niet langs het Pieterpad liep. Niets is zo irritant als je wandeling eerst al op de fiets gedaan te hebben. Toen we in Sleen aankwamen gingen we naar het terras waar we de vorige keer waren geëindigd en waar we toen, met moeite, een kop koffie konden krijgen want ze hadden een besloten partij. Dat ging nu natuurlijk beter. Dachten we. We zaten nog niet met onze achterwerken op de terrasstoel toen een serveerster kwam aangesneld. ‘Ik moet u helaas zeggen dat we zo een besloten partij hebben, het terras is dus gesloten’. Zucht.

Gelukkig was even verderop nog een cafetaria open en konden we wat eten. Daarna gingen we echt aan de wandel. Het was inmiddels half één.

Wat kan ik zeggen van deze etappe…
Ik denk dat we -onbewust- misschien al wisten dat het niet zo’n leuk stuk van het Pieterpad zou zijn. We hebben vandaag enorm veel ruilverkavelingswegen bewandeld met aan weerszijden maïs, maïs, maïs. Een beetje… saai. Ik kan niet anders zeggen. Zagen we dan helemaal niets moois? Túúrlijk wel!

Alle zwanen kijken naar links

Hoolbrug

en dan dit intrigrerende bord. De ‘volgende’ is over 10 kilometer, oh nee, over 6 kilometer maar die is ‘afgebrand’. En we hebben koffie en appeltaa. De koek is open en de bal gehakt is er niet maar is wel verwarmd. Nou, dan ben ik om hoor. Wij sloegen dus rechtsaf en volgden de pijlen.

We kamen op een oprit, op een veld met caravans, nog meer pijlen brachten ons naar een soort hokken met daarin kippen en pauwen. Tussen de hokken door wezen de pijlen ons naar de ‘kantine’ van de camping waar niemand was. Op de bar lag een bordje met ‘zelfbediening’. In de koelkast (die geen handvat meer had) stond een halve appeltaart, op de bar stond de rest onder een kap die ongetwijfeld de vliegen buiten de deur moest houden. Er stond ook een koffiemachine. Zo’n ding met van die geconcentreerde koffieprut waar dan heet water bij gedaan wordt en wat er dan uitkomt moet voor koffie doorgaan. ‘Ik neem frisdrank,’ zei ik en ging een koeling verder waar allerlei frisdrank stond. Op het briefje op de deur van die koeling stond ‘frisdrank, 1 euro’.

Het was weer zo’n plek waar we normaal gesproken nooit terechtgekomen zouden zijn. Heel bijzonder. We deden € 4,50 in het plastic bakje op de bar en gingen buiten zitten om onze taart op te eten en ons drinken op te drinken.

Daarna sjouwden we tussen nog meer maïs en hoogspanningsmasten door naar Dalerveen. We hadden 10.5 km gefietst en 12.5 km gelopen. We waren moe. En blij dat dit stukje Pieterpad er op zat. Volgende etappe: Dalerveen – Coevorden. Daar hebben we wel zin in. Maar… hoe komen we in Dalerveen? Dat wordt weer fietsen vrees ik.

  Het beloofde een stralende herfstdag te worden en we hadden geen afspraken. Dat is de perfecte combinatie om een stukje Pieterpad te kunnen lopen. We gingen dus met de auto naar Sleen, van daaruit met de bus naar Schoonoord en begonnen daar aan het tweede deel van de etappe Schoonloo – Sleen.

Bijkomend voordeel was natuurlijk dat ik mijn nieuwe camera eens even goed uit kon testen. Gevolg daarvan was dan weer dat het voor geen meter opschoot. We deden, ik schrijf het met schaamrood op de kaken, 2 uur over de eerste vijf kilometer. Dat we überhaupt Sleen nog gehaald hebben vandaag mag bijna een wonder heten. Maar ja, je wandelt een stukje en dan, een kunstwerk, ‘ach toe, ga er even bij staan, ja zo, en dan een been omhoog en dan… nee, nou niet naar mij kijken, kijk omhoog, alsof je gaat klimmen’. En dan, uit-ein-de-lijk: klik.

Nog geen honderd meter verder:  ‘kijk, de maan‘. Stop. Klik. Nog een keer klik. Andere instelling. Klik. En dan weer verder.

En zo ging het de hele dag door. Van paddenstoel naar blaadje, van blaadje naar bospad, van bospad naar ganzen. Ik klikkerdeklikte me suf. En tussen al dat klikken door wandelden onze voeten ons naar Sleen.

Het was een mooie route op een mooie dag en na vijftien kilometer wandelen en klikken kwam de kerktoren van Sleen steeds maar dichterbij. ‘Kijk, daar, bij die toren? Daar mag ik van mezelf koffie met appeltaart’, zei ik, ‘ap-pel-taart. Met slagroom’. Even later zaten we op het terras. Koffie was er wel. De laatste appeltaart was net verkocht aldus het jonge obertje. Tja, je kunt nou eenmaal niet alles mee hebben…

Eenmaal thuis moest er nog één klusje gebeuren. Want naast de vele foto’s moest er natuurlijk ook gefilmd worden met de nieuwe camera. En daardoor kunt u nu heel even meelopen. Vijftien kilometer in minder dan drie minuten. En zonder moe te worden. 😉

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=r5Leo3VSEZg&list=UUX_u3HGGwdhx61aEGTG_Olg&index=1&feature=plcp[/youtube]

Route:

Etappe 6 van het Pieterpad werd voor ons wandeling nummer acht. We doen sommige etappes in delen en zo ook deze etappe. Schoonloo – Sleen is de officiële etappe van maar liefst 24 kilometer. Nou ja zeg, het moet wel leuk blijven hoor! En dus werd het Schoonloo – Schoonoord. 14.4 kilometer. Beter. Veel beter.

De Schoonloo – Sleen etappe staat bekend om het feit dat er, 24 kilometer lang, geen koffiestop onderweg is. Nergens een café of kroegje. Nergens. Bos, bos, bos en dan nog meer bos. We namen dus veel water mee, en eigen koffie, en boterhammen en een mueslireep of twee en we gingen op pad.

De route was, alweer prachtig. Langs maïsvelden met een lief geel randje en door prachtige bossen waar het zomerzonlicht sprankelde. We genoten van iedere stap. Aan het begin van de middag kwamen we langs een ecologisch bedrijf. Twee schuren stonden een stukje van de weg. En daar, stond daar nou ‘koffie’? Het zou toch niet…

Het zag er niet uitnodigend uit maar we waren toch nieuwsgierig. Ik liep richting het portaaltje dat aan de voorkant aan de schuur was gebouwd.
De deur stond open. ‘Koffie en thee’, stond er op. Maar er was niemand. Geen mens, geen geluid. Niets.

Nog maar een stapje verder dan. Eenmaal binnen zag ik een tafel met vier stoelen, een klein keukenblokje, een koelkast, een vliegengordijn. Verder niemand. Geen mens. En dus liep ik naar het keukenblokje.

En daar, boven het keukenblok, hing een brief. Voor ons, Pieterpadlopers. Mijn mond begon vanzelf te glimlachen. ‘Koffie?’ vroeg ik aan Peter, ‘of heb je liever thee?’ En ik pakte de ketel en zette water op. Even twee glazen, een theezakje, en daarna lekker zitten aan de tafel en het gastenboek lezen.

‘Dat dit nog mogelijk is in ons land’, las ik en ‘geweldig initiatief’ of ‘geschuild voor de regen en dank voor de soep, precies wat we nodig hadden’.

Vandaag was er geen soep en ook geen pasta. Of dat was, eerder vandaag, al opgegeten door andere Pieterpadlopers, dat kan ook. Maar ons maakte dat niet uit. Wij hadden thee en even een plek om te zitten. En daarna wasten we, zoals gevraagd, zelf onze kopjes af en lieten de boel weer netjes achter.

We deden geld in het potje en telden zo’n twintig euro. Geld waar niemand verder aan kwam, een keuken die niemand smerig achterliet en een gastenboek vol enthousiaste verhalen.

Eenmaal weer op Pieterpad zei ik: ‘Het is fijn, zo’n plek waar je koffie kunt drinken. Maar nóg fijner is dat er nog zulke plekken zijn, zulke mensen die gewoon zo’n plek maken, die aan je denken. Dat maakt mijn hele dag nóg beter’.

PS: mocht je je afvragen waarom vrije uitloop kip beter smaakt dan legbatterij-plofkip? Zie hier. ;-)_

Op een mooie Pinksterdag wandelen in de zon, dat leek ons wel fijn. En dus begonnen we vanmorgen in Rolde aan etappe vijf van het Pieterpad. De zon scheen, vogels kwetterden, het dorp was nog stil. We zwaaiden nog een keer naar de Rolder toren en gingen het oude spoor op dat vroeger van Assen naar Stadskanaal liep. Met aan beide kanten bomen is het inmiddels een schaduwrijke laan geworden.

Nadat we onder de N33 waren doorgegaan sloegen we af naar het stroomdal van het Andersche Diep. Zo dicht bij huis maar we waren er nog nooit geweest. En dat is stom. Want wat is het daar prachtig, daar gaan we zeker nog een keer naar terug. Het Pieterpad singert zich tussen de landerijen door en er zijn een aantal van die charmante overstapjes.

Het hoogtepunt van de dag was wel de voorde in het Andersche Diep. Er was wel een bruggetje hoor, dat had ook gekund, maar je kon ook door de voorde, een oude doorwaadbare plaats. En dat konden we natuurlijk niet laten. Aan de andere kant van de voorde stond een groep prachtige koeien. Mét kalveren. En hoorns! Ik werd er helemaal gelukkig van. Koeien met een middeleeuwse look, prachtig. Ik klikte me een slag in de rondte daar bij het Andersche Diepje.

Daarna kwam een stug deel. We moesten een heel lang stuk alsmaar rechtdoor en dan ook nog eens alsmaar in de zon. Geen spatje schaduw, geen zuchtje wind. We besloten, aan het eind van dat lange stuk, een omweggetje te maken om bij het Boomkroonpad te komen. Niet dat we ook nog eens boomkronen wilden beklimmen maar omdat ze daar een uitspanning hebben met koffie, gebak en koud, koel water. Het was de omweg meer dan waard. We kwamen er ook nog eens familie van mij tegen én Gasselters. En dat, dat weet iedereen, is altijd gezellig.

Na een uurtje konden we er weer tegen en langs het Meindersveen gingen we over het Grolloërveld richting Schoonloo. De benen waren inmiddels meer dan moe en we waren ook echt blij toen we, zo’n twee kilometer voor Schoonloo, bij een camping een prachtig terras zagen waar ze -joepie- patat hadden. En kroketten. En Icetea. Yum.

Gelaafd konden we aan de laatste twee kilometer beginnen. Eenmaal terug bij de auto stond er 23 kilometer op de teller. Dat wordt weer strompelen morgen.

Route:

(meer foto’s op Flickr)