Dondersteen

Mijn moeder is 77 en heeft, al een aantal jaar, een elektrische fiets. Maar ze reed er al een hele poos niet meer op, ze durfde niet meer zo goed. Begin van de week belde ze me: of ik haar fiets wilde hebben want ze had de knoop doorgehakt, zij stapte niet meer op die fiets. Nooit meer.

Ik wilde wel! Ik had de fiets, toen ze hem aanschafte, van de winkel naar haar huis gereden. Ik vlòòg destijds van Assen naar Norg. Zoefffff…. all the way de wind mee. Je moet nog wel trappen maar het gaat bijna als vanzelf. Ik was dus erg blij met het aanbod. Vanaf nu heb ik altijd wind mee. Bijkomend nadeel: ik ben nu officieel een oude muts. Nou, het zij zo.

Maar… nou had ik wel een elektrische fiets maar mijn wederhelft, die dertien jaar ouder is dan ik, moest nog steeds tegen de wind in trappen. Op eigen kracht. Om met Calimero te spreken: ‘da’s niet eerlijk!’

Dus kochten we gistermiddag ook voor Peter een elektrische fiets. Een mooie tweedehandse Batavus. De fietsenwinkel gaf een hele goede inruilprijs voor onze twee oude fietsen. En na wat onderhandelen, waarbij ik een bod deed dat eindigde op € 7,95, ha-ha-ha, werden we het eens. Vandaag kon de fiets gehaald worden.

Vanaf nu vliegen we op onze oude-mutsen-fietsen samen alle jongelui voorbij. Grijs èn grijnzend. 😉

Zoals te doen gebruikelijk wens ik jullie…

zonnige zomerdagen, mooie boeken, lammetjes in de wei, krakende vorst, lekker eten, een goed gesprek, schaatsen op natuurijs, lange zomeravonden in de tuin, ontroerend mooie muziek, een goede gezondheid, glimlachend kijken naar je (klein)kinderen, rust om je heen en in jezelf, bladtrappen in de herfst, vakanties die oneindig duren, zeeën van ruimte en tijd, voldoende geld, fijn werk, uren natafelen, kijken naar mooie kunst , gloedvolle zonsondergangen, lekker niksdoen, de geur van pasgemaaid gras, zijdezachte sneeuw op je hoofd, het geluid van vroege vogels, een mooie film, verdwijnen in een verhaal, lachen, gieren, brullen, vrienden die er altijd voor je zijn, veel chocola, verwondering, gewoonweg gelukkig zijn, twee armen om je heen, een computer die het altijd doet, windkracht zeven aan zee, ontroering, tevredenheid, lieve mensen om je heen, winkelen en dan precies vinden wat je zocht, een lente die niet op lijkt te houden, knapperende houtvuurtjes, bouwen aan een toekomst (of een ander mooi project), liefde in je hart en alle geluk van de wereld.

Maak er een heel mooi 2014 van!

Ik groeide op in de horeca. Mijn ouders hadden een cafè-restaurant. We woonden boven de zaak en sliepen boven de jukebox. Altijd speelde er, door de vloer van mijn slaapkamer, muziek. The Moody Blues, Cliff Richard, Elvis, noem ze maar op. In mijn jeugd waren ze er allemaal en iedere dag. Ik vond het heerlijk, ik sliep er goed op en een bijkomend voordeel is dat ik, tot op de dag van vandaag, altijd en overal kan slapen. Een beetje herrie deert me niet.

Een tijdje terug zat ik bij mijn zus in de auto en opeens was daar, vanuit de autoradio, onze jeugd. ‘Wat een lekkere muziek zeg’, zei ik. ‘Dat dacht ik!’ zei zus, ‘dat is radio Nostalgia’. Alle oude nummers uit de jukebox klonken door de auto. Beide zaten we te glimlachen. Terug naar een jeugd die erg goed was.

Inmiddels heb ik radio Nostalgia ook gevonden. 747 AM. Je moet het gebazel van Henk Mouwe (herinnert u zich deze nog) Myrna -giebel- Goossens en de super-oubollige kwisjes van Ron Brandsteder voor lief nemen maar tussendoor is er veel muziek uit een tijd dat je de achterdeur nog niet op slot deed en niemand mobiel bereikbaar was. Terug naar vroeger. Als u een auto ziet op de route Assen -Emmen met een luidkeels zingende vrouw erin dan ben ik het. Samen met Radio 5 Nostàlgiaaaaaa!

We waren in La Bisbal de Empordá en hadden trek. Langs de hoofdstraat was een lange galerij waar allerlei restaurantjes heerlijke terrasjes in de schaduw hadden. Dat leek ons wel wat. We kozen een terras uit en gingen zitten in afwachting van een ober met een menu.

De ober kwam, het menu niet. Er was alleen een ‘menu del dia’ wees de ober naar het bord. Prachtig, knikte ik, mooi bord, maar ik kan echt geen Catelaans lezen. Dan vertaal ik het in het Spaans, zei de ober. Ik blij want Spaans, dat gaat beter.

Er volgde een enorme rappe vertaling van vier voorgerechten en vier hoofdgerechten. ‘Mosselen’ begreep ik en iets anders met ‘asperges’ en ‘patè’ daar kwam ik ook nog uit maar de rest kon vlees of vis zijn en mijn moeder eet echt geen vis.

Andere taktiek. Wat is vlees, wat is vis?
Tak, tak, tak, wees de ober. Dat was vlees. De rest was vis.

Uiteindelijk koos mijn moeder voor patè, dachten we, en wij kozen voor iets met carne. Vlees dus.
Toen de ober weg was las ik nog eens goed op het bord. Dat wat wij kozen, dat woord in het Catelaans, dat leek toch wel erg op het Spaanse woord voor…

‘Eh… mensen… Ik denk dat we zo konijn gaan eten’.
Mijn zus bevroor naast me, keek me aan en zei: ‘dat mèèn je’.
Ik opende de telefoon ging naar google en vertaalde het Catelaans naar het Engels. Inderdaad konijn. Flappie op z’n Catelaans. ‘Het was eerste kerstdag, negentienvierenzestig…’

De ober kwam met drankjes.
De ober kwam met pan (brood).
De ober kwam met onze conill (in het Spaans: Conejo).

Het zag er goed uit. Voorzichtig namen we een hapje. Het smaakte ook nog eens goed. Het hele bord ging leeg.

En de ‘patè par mi madre?’ Dat bleken worstjes te zijn met een halve aardappel en appelmoes.

Zo heet ‘ons’ huis; Cucu Pecu. Het betekent ‘rare kaketoe’ maar dat is het niet. Het voelt helemaal niet raar, het voelde vanaf de eerste stap over de drempel als ’thuis’.

De beheerder, Marc, sprak maar een paar woordjes Engels. Zijn vrouw doet normaal gesproken het contact met klanten maar zij was even buiten de stad. Mijn (zeer beperkte) Spaans bleek beter dan zijn Engels en met twee talen en vier handen kwamen we toch langs alle uitleg. In de tuin groeit van alles: citroenen, appels, abrikozen en peren. Wat rijp is mogen we plukken. Ik zag heel even ‘honden’ in een boom hangen maar dat werd me meteen vergeven. Pera is peer, perro is hond. Hahaha, bijna goed.

We sloegen snel wat boodschappen in, aten een simpele maaltijd en we gingen allemaal vroeg naar bed. Om 05.00 uur opstaan is goed te doen maar na zo’n dag gaat het licht dan wel vroeg uit.

Vanochtend waren we daarom ook weer vroeg wakker. We haalden vers brood van de bakker en doken na het ontbijt het zwembad in. Nou ja, doken… het ging eerlijk gezegd stapje voor stapje maar eenmaal ‘erdoor’ was het meer dan zalig.

Liggend in het zwembad keek ik naar deze ‘rare kaketoe’. Wat een fijn huis, wat een plek, wat een geweldige tuin, wat een heerlijk zwembad en wat een rust. We gaan het hier een week heel lekker hebben denk ik…