Dondersteen

In de rij bij het tuincafè stonden ze achter me; twee keurige dames op leeftijd. Ze schoven, net als ik, langzaam richting koffie en kassa langs alle heerlijkheden die stonden uitgestald op het buffet.

‘Neem jij wat bij de koffie?’ zei de een.
‘Nee, laat ik dat nou maar niet doen, het is al zo’n slechte maand met al die verleidingen’.
En ze schoven een stukje verder.
‘Een saucijzenbroodje dan?’ vroeg de dame met trek.
‘Nee hoor, oh nee, geen saucijzenbroodje, dat vult zo enorm, dat moet ik echt niet doen,’ zei de resoluutste van de twee.
Ze waren bijna om de bocht, waar ik inmiddels stond. Pal naast de gebaksvitrine.
‘Oh, kijk, ze hebben taart!’ zei de een.
‘Ik neem niks,’ klonk het resoluut uit de mond van de nader.
Ik moest me er natuurlijk wel even mee bemoeien. Dat kòn gewoon niet anders. ‘Ach dames, neem toch wat, geniet! Het leven is al zo kort.’

‘Zie je,’ zei de een tegen de ander, ‘dat bedoel ik nou precies. We zijn toch uit?’
‘Wat zit er achter dat bovenste luikje?’ vroeg de resolute zich af.
Ik opende, met een sierlijke zwaai, het luikje.
‘Oooh, ker-sen-vlaai!’ zei de minder resolute.
‘Och hemetjelief, ker-sen-vlaai’, zei de net-nog-resolute.
‘Volgens mij hebben we een winnaar,’ zei ik.
Beide dames namen glimlachend een stukje vlaai uit de vitrine en we schoven verder.

‘Maar ik neem geen slagroom hoor, echt niet!’ zei de niet-meer-zo-resolute-met-een-schuldgevoel.
‘Nee zeg, ben je gek, dat doen we niet hoor, geen slagroom’, zei ook de ander.

Ik bestelde twee koffie en schoof mezelf door naar de kassa.
Achter me bestelden de dames beide een warme chocolademelk.
‘Wilt u daar slagroom op’, vroeg de buffetdame.
Ik glimlachte. Even was het stil. En toen, in koor…
‘Ja hoor, doet u ons maar slagroom!’

Het leven is een feestje. Als je maar zelf de slingers ophangt.

Het had echt te lang geduurd. Veel te lang zelfs. We waren blijven hangen in Dalerveen. En daar kennen ze het begrip ‘openbaar vervoer’ niet. Dat bleek een enorm struikelblok want het was teveel gedoe om er te komen.
Natuurlijk waren er mensen die ons aanboden dat ze ons er wel naar toe wilden rijden maar je beslist op korte termijn om te gaan en om dan nog iemand te vragen, dat deden we dus niet en dus bleef het er bij. Totdat een collega zei ‘maar waarom ga je dan niet met de trein naar Dalen?’

Een trein naar Dalen? Bestond dat? We hadden er nooit bij stilgestaan dat er in Dalen een station zou zijn. Maar dat is er dus wel. Hoera, we waren uit het slop getrokken.

Op een extreem mooie novemberdag met 20 graden op de teller gingen we dan eindelijk weer op Pieterpad. En wat was het een mooie etappe. Van Dalen naar Coevorden, van Coevorden naar Gramsbergen. Onderweg troffen we weer een boer dit zichzelf overtroffen heeft: een luw hoekje met een picknickbank en een koelkast met inhoud. Wat is het toch fijn dat er mensen zijn die dat doen. Daar wordt ik iedere keer zó blij van! En we gingen eindelijk weer een grens over: van Drenthe naar Overijssel. En we zagen het meteen; andere boerderijen, andere landerijen. Heel bijzonder.

En ook De Haandrik, waar de Vecht het kanaal Almelo – De Haandrik kruist was een toppunt van deze route. Bijzondere plek: een kanaal, een rivier, een sluis, een waterkrachtcentrale en een spoorlijn. En wij.

Na 17.5 kilometer kwamen we aan in Gramsbergen waar we bij het station weer in de auto stapten. Moe maar zeer voldaan. En blij dat we weer op pad zijn.

Foto’s tot nu toe: Pieterburen – Gramsbergen

Lang, heel lang geleden, ging ik op ‘werkweek’ naar de Ardennen. Waarbij het werk bestond uit lopen, lopen, lopen. We liepen, met een rugzak op, van de ene jeugdherberg naar de andere. We waren niet getraind, niet voorbereid ook, we gingen gewoon. Met de hele klas en een aantal zeer dappere leraren.

Na een aantal dagen waren we er al achter dat je in de Ardennen soms moet klimmen en dalen. En dat een wandelstok wel handig zou zijn. Dus zochten we allemaal een geschikte stok in het bos en ’s avonds, in de jeugdherberg, haalden we er met een mesje de bast af zodat hij mooi glad werd. Eén van mijn klasgenoten noemde haar stok ‘Niels’. En sindsdien is een dergelijke wandelstok in mijn hoofd ‘een Niels’.

In Zell am Ziller is een winkeltje waar ze ‘Nielsen’ verkopen. Niks niet zoeken en daarna met groot geduld de bast verwijderen. Gewoon € 8,50 betalen en je hebt een stok naar je hart. Voor een euro extra kon je er ook nog een mooi plaatje bij kopen en voor nog eens een dubbeltje extra kreeg je er ook nog twee piepkleine spijkertjes bij om het plaatje vast te zetten. ‘Zal ik hem er meteen op vast zetten?’ vroeg de aardige mevrouw van het winkeltje. ‘Graag!’ zeiden wij in koor wat Peter heeft van alles bij zich maar geen hamer.

Even later begonnen we aan onze allereerste wandeltocht in het Zillertal. De Holtzweg. Een prachtige tocht waarbij we ons niet helemaal aan de route hielden. ‘We zijn van de route af geraakt,’ zei ik toen ik op de gps keek. ‘Geeft toch niks,’ zei Peter, ‘we komen altijd weer ergens terecht’. En dat was ook zo maar niet nadat onze Niels volledig was ingezet. Het binnendoor-pad dat we per ongeluk hadden genomen was zó stijl, daar waren we nooit naar boven gekomen zonder dat extra steuntje. Echt handig, zo’n leuning precies op de plek waar je hem nodig hebt.

Na een zware klautertocht (de binnendoor-route heette, zo zagen we later op de kaart, ‘kletterweg’) kwamen we aan bij Gästhaus Das Alte Schulhaus. Met een uitzicht om te zoenen en een kan water, een pot koffie en bergkost in de vorm van brood, bergkäse und schinken. Gebracht door een ober die me wel heel erg deed denken aan mijn vader. Met een grote Oostenrijkse gordel om zijn grote Oostenrijkse buik.

‘Sie habben die sonne mitgebracht’, zei de ober.
‘Het kostte ons veel energie,’ zei ik, ‘maar heel graag gedaan’.

(tip: klik op de foto’s voor een groter exemplaar)

Vanmiddag liep ik vanaf de colobusapen richting olifanten. Links van mij, op de Savanne, liepen de waterbokken, giraffen en gnoes. Tegenover me kwam een jongetje aangelopen.

Hij liep in een zeer stevige pas naar de rand van de Savanne, ging daar staan met zijn benen een beetje wijd en zijn bovenlijf een beetje voorover gebogen. Hij zette kracht, veel kracht. Zijn beide handen kwamen in zijn zij. ‘Die gaat schreeuwen’, dacht ik, ‘maar waarom? En naar wie?’

Het jongetje keek naar de waterbokken, giraffen en gnoes en trok zijn mond open. Zo hard hij kon, echt zo hàrd hij kon riep hij:
‘Baviaaaaaaaaaaaanen! Dik-ke LUL!!’

Ik schoot in de lach. Het zag er zo koddig uit, dat kleine mannetje maar dat taalgebruik, dat kon natuurlijk niet! Ik greep dus in.

‘Zeg jongeman!’ zei ik quasi boos, ‘wat hoor ik daar nou?’
Het jongetje sloeg zijn hand voor zijn mond en kleurde.
‘Want weet je,’ ging ik grijnzend verder, ‘als je iemand uit wilt schelden dan moet je dat wel goed doen… Dat zijn toch helemaal geen bavianen!’

Giebel.

‘Het zijn giraffen, waterbokken en gnoes. Blauwe gnoes om precies te zijn. Dus wil je ze niet meer bavianen noemen?’

Giebel.

‘En de rest, ach, dat snap je volgens mij zelf wel, daar hoef ik het niet over te hebben maar de bavianen? Die zijn achter je.’

Grijnzend liep ik verder, het jongetje giebelde nog even door en zijn vriendje liet me vervolgens nog harder lachen door vervolgens, ook heel hard, te roepen: ‘Hee, kijk nou! Vogels met spaghetti op hun kop!’

(Kroonkraanvogels)

Daar zat ik dan, in een leeg klaslokaal te wachten op groep 4 en 5 van een basisschool in het zuiden van Drenthe. Het was de eerste keer dat ik voor een klas zou staan dus een beetje spannend was het wel.

Nadat de bel was gegaan denderden de leerlingen de klas binnen. 28 stuks, volle bak. Toen ik vroeg waar ik het interactieve bord moest bedienen werd Teun naar voren gehaald. Hij had de hele week al zò zijn best gedaan, hij mocht mijn assistent zijn. Als ik ‘klik!’ zei dan klikte Teun op het toetsenbord en verscheen er een nieuw plaatje op het scherm.

Een uur lang vertelde ik tot mijn mond er droog van was. Ze waren enthousiast en zeer leergierig deze leerlingen. Iedere keer als ik wat vroeg schoten de armen de lucht in. Op het eind, de tijd was eigenlijk al om, deed ik nog een vragenrondje. Een jongetje vroeg waarom ik bij de dierentuin was gaan werken, een ander jongetje vroeg waarom stropers dieren doodschieten en een meisje vroeg of ik wist hoe lang haar ouders al getrouwd waren…

Aan het eind vroeg de juf aan een aantal kinderen wat ze van me geleerd hadden. ‘Dat olifanten wel 70 kilo per dag poepen!’ riep een kind. ‘En dat haaien heel veel rijen tanden hebben,’ zei een ander. ‘Dat olifanten een tepel bij hun voorpoten hebben’ zei een meisje. Ze hadden duidelijk goed opgelet.

Toen we klaar waren mochten de kinderen even buiten spelen zodat wij op konden ruimen. Een aantal kinderen kwam langs om een hand te geven. Eèn jongetje schudde mijn hand en zei: ‘ik vond het een hele mooie spreekbeurt mevrouw’.

En toen kreeg ik ook nog een tien met een griffel van de juf.